Ozdobą mieszkania, zwłaszcza w chłodnych porach roku, są kompozycje z odpowiednio zakonserwowanych suchych roślin. Przeznaczone do suszenia rośliny zbiera się w dzień suchy i po obeschnięciu porannej rosy (rośliny wilgotne ulegają szybko gniciu i czernieniu). Również gałązki z owocami mięsistymi, np. berberysów czy głogów, zrywa się w dni słoneczne i suche, aby nie gniły i nie pleśniały przy suszeniu. Zerwane rośliny suszy się w pomieszczeniu zacienionym; pod wpływem słońca większość z nich traci barwę. Jedynie korę drzew, korzenie i owoce można suszyć bezpośrednio na słońcu. Najprostszy sposób suszenia polega na powiązaniu roślin w pęczki (po usunięciu zbędnych liści) i zawieszeniu ich, łodygami do góry, w suchym, przewiewnym i ciemnym pomieszczeniu. Okres suszenia jest bardzo różny i wynosi od kilku tygodni do trzech miesięcy. Nie należy go skracać przez wieszanie roślin przy piecu lub kaloryferze, bo będą mniej trwałe. Oprócz roślin do suszenia na powietrzu nadaje się również wiele kwiatów ciętych. Róże, żonkile (narcyzy), cynie należą do kwiatów, które po wysuszeniu tracą nieco barwę, a ich płatki kurczą się i marszczą, stają się przy tym „pergaminowe”, delikatne, zyskując zupełnie nowy walor dekoracyjny. Cynie, w przeciwieństwie do większości kwiatów, najlepiej suszyć, gdy są w pełni rozwinięte; kwiaty nierozwinięte zwijają się w czasie suszenia.