Dwuwarstwowe ściany murowane ocieplone metodą “lekką-mokrą”

Technologia “lekka-mokra” jest jedną z popularniejszych metod ocieplania i wykańczania ścian zewnętrznych. Jako materiał termoizolacyjny najczęściej stosowane są płyty styropianowe.

Na ocieplenie metodą “lekką-mokrą” składają się trzy warstwy różnych materiałów, tworząc wzajemnie dopasowany, aktywny system termoizolacyjny, zabezpieczający przed działaniem czynników atmosferycznych i uszkodzeniami mechanicznymi.

•    Pierwszą warstwę stanowią płyty z ekspandowanego polistyrenu (styropianu), izolujące cieplnie, przyklejone do ściany zaprawą klejową. Do ocieplania metodą “lekką-mokrą” najczęściej używa się płyt styropianowych odmian EPS 70 – 040 (FS 15), EPS 80 – 036 (FS 15) lub EPS 100 – 038 (FS 20). Płyty powinny mieć wymiary nie większe niż 50 x 100 cm. Płyty przykleja się pasami od dołu do góry, zachowując mijankowy układ spoin pionowych. W budynkach powyżej 2 kondygnacji płyty styropianowe są dodatkowo mocowane mechanicznie specjalnymi łącznikami z tworzywa sztucznego. Ilość łączników stosowanych na 1 m2 uzależniona jest od ciężaru płyt termoizolacyjnych oraz od wysokości budynku.

•    Druga warstwa, to warstwa wzmacniająca – na płyty termoizolacyjne nakłada się tę samą zaprawę klejową, w połowie grubości wzmacniając ją siatką z impregnowanego włókna szklanego, odpornego na alkalia. Skład chemiczny zaprawy klejowej jest tak dobierany, aby zatopione w niej włókno szklane łączyło się z nią, tworząc warstwę grubości około 3 mm, odporną na uszkodzenia mechaniczne i wpływ czynników atmosferycznych. Aby tkanina zbrojąca znalazła się dokładnie w środku zaprawy, wtapia się ją pomiędzy dwie warstwy zaprawy. Narożniki wzmacnia się dodatkowo perforowanymi kątownikami aluminiowymi. Warstwa wzmacniająca jest równocześnie podkładem pod warstwę wykończeniową- cienkowarstwowy tynk szlachetny.

•    Trzecia warstwa ocieplenia metodą “lekką-mokrą”, to wykończenie zewnętrzne, którym jest wyprawa elewacyjna z cienkowarstwowego tynku mineralnego, silikonowego lub żywicznego. Część producentów zaleca stosowanie, przed położeniem wyprawy tynkarskiej, powłoki gruntującej. Gruntowanie stanowi dodatkową ochronę zazbrojonej warstwy wzmacniającej. Ponadto grunt zapobiega “przeświecaniu” podłoża, np. przy tynkach o strukturze żłobkowanej. W strefie cokołu wyprawa tynkarska może być zastąpiona ceramicznymi płytkami elewacyjnymi, które nakleja się na zazbrojony siatką podkład z zaprawy klejowej.

Płyty styropianowe na elewacjach wyższych niż 2 kondygnacje powinny być dodatkowo mocowane mechanicznie.

Warstwę termoizolacyjną można mechanicznie mocować do ścian zewnętrznych budynku za pomocą dwóch rodzajów łączników tworzywowych:

•    Łączniki przystosowane do “ciernego” sposobu osadzania, przeznaczone do montażu płyt styropianowych o grubości do 8 cm, wyłącznie do podłoży betonowych. Łączniki wbija się przez styropian do otworów wykonanych w podłożu.

•    Dwuczęściowe łączniki z klinem rozporowym przeznaczone do mechanicznego mocowania płyt styropianowych o grubości do 12 cm i płyt z wełny mineralnej.Podłożem mogą być: beton, cegła pełna, gazobeton oraz, po przeprowadzeniu prób, cegła kratówka.

Niektórzy producenci oferują systemy przeznaczone do stosowania w przypadku zniszczonego i słabonośnego podłoża (np. spękany tynk). Dostępne są również różne elementy prefabrykowane.

Prawidłowe ocieplenie ścian zewnętrznych budynku pozwala zmniejszyć koszty jego ogrzewania o ok. 30%. Metoda “lekka-mokra” umożliwia skuteczne likwidowanie mostków termicznych, a niewielki ciężar ocieplenia nie ma wpływu na konstrukcję budynku.