Zalety:
Prosta i sprawdzona technologia, gdzie małym kosztem można zwiększać grubość warstwy termoizolacyjnej, uzyskując bardzo niski współczynnik przenikania ciepła k. Technologia pozwalająca zachować ciągłość termoizolacji przy dowolnie skomplikowanej bryle budynku oraz w takich miejscach, jak wsporniki balkonów, wykusze, itp.
Możliwość wytworzenia z płyty termoizolacyjnej swoistego węgarka wokół ościeżnic, co pozwala na uniknięcie strat ciepła w obrębie ościeży.
Bogate możliwości wykonania tanim kosztem detali architektonicznych, jak boniowania, gzymsy, pilastry, itp.
Różnorodne faktury wypraw elewacyjnych, możliwość stosowania zamiast wyprawy tynkarskiej ceramicznych płytek elewacyjnych.
Wady:
Trudność w zabezpieczeniu partii cokołowej i styku z gruntem przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Warstwy wykończenia metodą „lekką-mokrą” mają często większy opór dyfuzyjny niż wewnętrzne warstwy ściany. Szczelne wyprawy tynkarskie (w szczególności z kopolimerów akrylu i silikonowe) ograniczają możliwość “oddychania ściany”. Ciężko jest precyzyjnie określić zakres stosowania poszczególnych tynków w przypadku pomieszczeń o zwiększonej wilgotności.
Brak wentylacji warstwy termoizolacyjnej. Wykończenie “lekkie-mokre” przystosowane do budynków szkieletowych wymaga płyt styropianowych z ryflowaniem – pionowymi rowkami zapobiegającymi zawilgoceniu.