Ze względu na materiał, z jakiego wykonywane są przepony, i ich żywotność, temperatura wody w miejscu podłączenia do instalacji nie powinna przekraczać 100°C. Z tego też powodu naczynia te są przyłączane do przewodów powrotnych, najlepiej do przewodu powrotnego z obiegu grzewczego o jak najniższej temperaturze (np. z ogrzewania płaszczyznowego, jeśli tylko średnica jego jest większa lub równa wymaganej średnicy rury wzbiorczej).
Przynajmniej raz w roku należy kontrolować ciśnienie poduszki gazowej w naczyniu opróżnionym z wody. Ciśnienie to powinno odpowiadać co najmniej ciśnieniu wstępnemu. Jeśli nie ma możliwości odcięcia NW od instalacji, konieczne jest opróżnienie chociaż części instalacji z wody. Dlatego najlepiej jest przewidzieć możliwość odcięcia NW od instalacji i spuszczenia z niego wody. W przypadku małego naczynia można używać specjalną „szybko-złączkę” (przekręcenie śrubunku odcina instalację i woda może być spuszczona przez znajdujący się w korpusie szybkozłączki otwór spustowy). Do większych naczyń używany jest obsługowy zawór odcinający z kołpakiem, uniemożliwiającym jego przypadkowe zaniknięcie i dodatkowo zawór spustowy. Mogą też być instalowane specjalne zawory wieloczynnościowe, będące kombinacją zaworu odcinającego i kurka spustowego. Zawory te nie mogą ograniczać przekroju rury łączącej NW z instalacją tzw. rury wzbiorczej.
Niekiedy może być na rurze wzbiorczej umieszczony dodatkowy zawór bezpieczeństwa (oprócz ZB na kotle). Zabezpiecza to naczynie przed uszkodzeniem jw przypadku nadmiernego ciśnienia w trakcie napełniania i uzupełniania ubytków wody przy jednocześnie „odciętym” kotle. Jest to szczególnie wskazane, jeśli w układzie do napełniania nie przewidziano regulatora ciśnienia.
Średnica przewodu instalacji c.o. w miejscu podłączenia NW powinna być większa od średnicy RW. Spadek RW wynosi minimum 5%o w kierunku spustu. W najwyższych punktach należy przewidzieć odpowietrzenia.
Rura wzbiorcza może być nieizolowana cieplnie, co zmniejsza temperaturę wody instalacyjnej kontaktującej się z przeponą. Naczynia wzbiorcze oraz rury przyłączne powinny być umieszczane w pomieszczeniach, w których nie ma niebezpieczeństwa spadku temperatury poniżej 5°C.
Liczba naczyń wzbiorczych zastosowanych w instalacji zależy od przyjętego układu hydraulicznego. Często stosuje się jedno NW lub baterię naczyń połączonych równolegle do całej instalacji. Jeśli przewidziane są przykotłowe obiegi rozruchowe, należy dobrać oddzielne naczynie do każdego z kotłów. Odnosi się to także do instalacji z czterodrogowymi zaworami mieszającymi.
Możliwe są również inne rozwiązania z kilkoma NW. Na przykład, uwzględniając wymagany osprzęt kotła, należałoby przewidzieć jedno naczynie przeznaczone do zabezpieczenia kotła (lub jedno NW do każdego z kotłów) i drugie większe — do pozostałej części instalacji. Takie rozwiązanie zapewnia, w przypadku „odcięcia” gorącego kotła od instalacji i jego stygnięcia, że przykotłowe naczynie wzbiorcze wyrówna zmiany objętości wody w kotle, związane z powstałym podciśnieniem. Ograniczy to możliwość zasysania powietrza przez połączenia i osprzęt w obrębie kotła.