Stosowane rozwiązania konstrukcji przyziemia w budynkach szkieletowych z wentylowaną przestrzenią podpodłogową.
Budynki w technologii szkieletowej uznawane są za bardzo ekonomiczne. Oszczędności dają-się już zauważyć na etapie budowy fundamentów i przyziemia, ponieważ budynki te projektowane są najczęściej jako parterowe i bez podpiwniczenia.
Ściany fundamentowe w budynkach szkieletowych powinny być wyprowadzone ponad poziom terenu, powyżej zasięgu wody rozbryzgowej, tj. na wysokość minimum 30 cm. Zwykle wykonuje się je z betonu. Ściany fundamentowe mogą mieć różny kształt, zależny od przyjętych rozwiązań architektoniczno-budowlanych:
• W przypadku cokołu z cegły sprowadzonego do poziomu terenu, ściany fundamentowe mają uskok po stronie zewnętrznej, służący oparciu murowanej ścianki osłonowej.
• Ściany fundamentowe z cokołem otynkowanym oraz z niskim poziomem posadzki parteru mogą mieć uskok od strony wewnętrznej, służący niższemu oparciu podwaliny i belek stropowych.
• W ścianach wykończonych oblicówką z desek lub sidingiem ściana fundamentowa zakończona jest bez uskoków.
W drewnianych budynkach o konstrukcji szkieletowej, budowę zewnętrznej ściany parteru rozpoczyna się od ułożenia podwaliny – belki, umieszczonej na ścianie fundamentowej, na izolacji przeciwwodnej z papy bitumicznej. Belka podwalinowa powinna być starannie wypoziomowana. Podwalina kotwiona jest za pomocą kotew o średnicy 12,5 mm, zatopionych w betonie na co najmniej 10 cm.
Na podwalinach układane są belki stropowe. Najczęściej stosowany rozstaw belek stropowych wynosi 60 cm. Do wszystkich belek stropowych przybijana jest belka czołowa, stężająca całą konstrukcję.
Integralny element konstrukcji stropu stanowi poszycie ze sklejki wodoodpornej – stęża ono całość stropu i zapobiega wyboczeniom belek stropowych. Przy większych rozpiętościach stropu stosuje się podciągi, które podobnie jak cała konstrukcja wykonane są ze złączonych belek drewnianych.