Koordynacja wymiarowa w technologii lekkiego szkieletu kanadyjskiego.
W prawidłowo zaprojektowanej zewnętrznej ścianie szkieletowej wyróżnić można szereg warstw, z których każda jest ważna i spełnia określoną funkcję.
Charakterystyka kolejnych warstw ściany szkieletowej, licząc od strony wewnętrznej:
1. Płyta gipsowo-kartonowa tworzy wewnętrzne poszycie ściany zwiększające sztywność konstrukcji budynku. Typowa płyta gipsowo-kartonowa ma grubość 12,5 mm i może być stosowana przy osiowym rozstawie słupków do 40 cm (przy rozstawie powyżej 40 cm należy zastosować dodatkowy ruszt wsporczy lub poszycie podwójne).
2. Paroizolacja to przegroda z folii polietylenowej używana do ograniczenia przepływu pary wodnej do wnętrza ściany. W klimacie chłodniejszym np. w Polsce, stosowana jest po wewnętrznej stronie, w klimacie gorącym i wilgotnym – po zewnętrznej. Zadaniem paroizolacji (właściwszą nazwą byłby “opóźniacz pary”) jest zapewnienie powolnego przepływu pary wodnej na zewnątrz budynku. Zastosowana folia musi przepuszczać parę w ilości gwarantującej nieskroplenie się jej nadmiaru we wnętrzu ściany Powszechnie stosuje się folię polietylenową grubości 0,15 mm lub folię aluminiową grubości 0,02 mm. Materiały te mają zdolność przepuszczania pary wodnej w ilości 45 x 10,5 m/s. Częstym błędem jest stosowanie grubych folii całkowicie blokujących odpływ pary z pomieszczenia.
3. Drewniana konstrukcja ścian. Konstrukcję ścian zewnętrznych tworzą słupki o przekroju 38 x 89 mm lub 38 x 140 mm, łączące podwalinę z oczepem ściany. Słupki ustawia się w rozstawie osiowym 40 lub 60 cm w zależności od przyjętych obciążeń. Szerokość elementów konstrukcyjnych wynosi najczęściej 89 lub 140 mm. Ostatnia wielkość jest szerokością nieco ponadwymiarową ze względów konstrukcyjnych, jednak praktyczną z powodu optymalnej grubości termoizolacji, którą montuje się pomiędzy słupkami. Słupki szerokości 89 mm stosuje się, gdy ściana posiada dodatkowe ocieplenie od zewnątrz (np. między rusztem wsporczym okładziny elewacyjnej lub w postaci dodatkowego ocieplenia elewacji w technologii “lekkiej-mokrej”).
4. Termoizolacja ściany. Jako materiał izolujący najczęściej stosuje się wełnę mineralną lub szklaną. Styropian nie jest zalecany, gdyż przy grubości 12-14 cm nie zapewnia prawidłowego oddychania ściany blokując odpływ pary wodnej.
5. Poszycie zewnętrzne ściany. Najczęściej stosowana jest sklejka lub wodoodporna płyta wiórowa grubości około 12 mm. Poszycie zapewnia sztywność konstrukcji i zwiększa izolacyjność akustyczną ściany. Błędem jest zastąpienie sklejki deskami, gdyż poszycie takie powoduje zbyt dużą przepuszczalność powietrza przez szpary.
6. Wiatroizolacja. Jest to materiał paroprzepuszczalny, zapobiegający infiltracji powietrza zewnętrznego i wilgoci do środka ściany, przy jednoczesnym zapewnieniu odpływu pary wodnej z wnętrza budynku. Paroprzepuszczalność wiatroizolacji wynosi około 0,9 x 103 m/s. W ścianach szkieletowych wykonanie wiatroizolacji polega najczęściej na oklejeniu zewnętrznego poszycia z wodoodpornej sklejki przygotowanym do tego celu specjalnym papierem bitumizowanym. Z kolei w dachach stosowana jest perforowana folia lub włóknina.
7. Elewacja. Technologia ściany szkieletowej pozostawia bardzo dużą swobodę co do sposobu wykończenia elewacji. Wykończenie może być wykonane na trzy sposoby. Pierwszym sposobem jest metoda “lekka-sucha”, a więc wszelkiego rodzaju sidingi, płyty i panele elewacyjne, mocowane na ruszcie drewnianym. Drugi, to murowana ścianka osłonowa. Trzeci sposób to wykończenie metodą “lekką-mokrą”, a więc z użyciem cienkowarstwowego tynku na podkładzie z płyt styropianowych. Przy klejeniu styropianu bezpośrednio do poszycia ścian płyty styropianowe powinny mieć rowki na tylnej powierzchni, zapewniające drenaż przeciwwilgociowy.