Metoda została wynaleziona w Holandii. Mieszanka betonowa jest podawana wiotkim przewodem, wykonanym z dwóch pasm nylonowych, szczelnie połączonych wzdłuż krawędzi. Przewód jest umieszczony w perforowanej rurze stalowej i przymocowany do niej w kilku miejscach, w tym na obu końcach rury. Dolny odcinek rury jest bez perforacji. Chroni on przewód przed uszkodzeniem w ułożonym już betonie, ułatwia w nim ruchy rury i stanowi śliską powierzchnię rozładunku mieszanki.
Schemat betonowania podwodnego metodą zaworu hydraulicznego
1 — ciekła mieszanka betonowa, 2 — zewnętrzna stalowa rura osłonowa, 3 — otwór w rurze osłonowej, 4 — styk rury osiowej, 5 — przewód wewnętrzny ze sztucznej, elastycznej tkaniny
Początkowo przewód jest zaciśnięty wskutek parcia wody. Gdy ciężar mieszanki wlewanej w przewód przekracza wartość ciśnienia hydrostatycznego i tarcia wewnątrz przewodu, wtedy porcja mieszanki powoli się obniża bez segregacji jej składników. Ciśnienie wody zaciska przewód nad porcją mieszanki. W miarę dolewania porcje mieszanki przesuwają się do dna wody i mieszanka zaczyna wylewać się z rury.
Rura z przewodem musi być utrzymywana pionowo. Ułatwia to ruch mieszanki w przewodzie i kontrolę położenia wierzchu wylanej już mieszanki. Gdy rura jest utrzymywana na stałej wysokości i przemieszczana poziomo z właściwą prędkością, to wtedy świeża mieszanka wylewa się przy krawędzi poprzednio ułożonej.
Typową średnicą rury jest 600 mm a wydajność wylewania mieszanki betonowej wynosi wtedy 40 m3 na godzinę. Mieszanka opada z prędkością około 40 mm/s.
Metoda była z powodzeniem zastosowana do ułożenia płyty betonowej długości 15 km, szerokości 13 m i grubości 20 cm, zabezpieczającej przed rozmyciami koryto kanału Neckar koło Heidelbergu. Do betonowania użyto zespołu 15 rur umieszczonych obok siebie między dwoma holowanymi pontonami.
Rdzenie pobrane z płyty betonowej wylanej tą metodą w Amsterdamie miały wytrzymałość odpowiadającą wytrzymałości kostkowej 37 MPa i gęstość 2410 kg/m³.