Architektura wnętrz mieszkalnych sztuka kształtowania zamkniętych przestrzeni pełniących funkcje mieszkalne. Celem architektury wnętrz mieszkalnych jest harmonijne zestawienie stałych elementów wnętrza -wystroju z elementami ruchomymi -wyposażeniem, przy uwzględnieniu funkcji pomieszczeń i ogólnych założeń budynku, w którym to wnętrze się znajduje. Do wystroju zalicza się wykończenie podstawowych części składowych wnętrz: podłóg (płytki z tworzyw sztucznych, parkiet, terakota), ścian (tapeta, boazeria, glazura), sufitów (gładki, żebrowany belkami), okien i drzwi (obramienia, rodzaj stolarki), instalacji ogrzewczych (kaloryfery, piece, kominki). W niektórych wnętrzach historycznych i stylowych spotyka się takie elementy wystroju wnętrza, jak sztukaterie, mozaiki, ozdobne kraty itp. Na wyposażenie wnętrza składają się rozmaite sprzęty użytkowe – meble, urządzenia sanitarne, sprzęt oświetleniowy, naczynia itp., przedmioty, które oprócz funkcji użytkowych pełnią również funkcje dekoracyjne – tkaniny, szkło, ceramika o[az przedmioty o charakterze wyłącznie artystyczno-zdobniczym – obrazy, rzeźby, rośliny ozdobne. Wszystkie te elementy odpowiednio zestawione i zharmonizowane z kolorystyką i oświetleniem (naturalnym i sztucznym) wnętrza tworzą w nim nastrój i klimat zgodnie z upodobaniami domowników.
Urządzenie (aranżacja) wnętrza mieszkalnego wiąże się ściśle z jego przeznaczeniem i zależy od typu budynku i wystroju poszczególnych pomieszczeń. Współcześnie w Polsce najwięcej mieszkań mieści się w budynkach wznoszonych metodami przemysłowymi i ma typowe rozkłady, wymiary i wystrój pomieszczeń. Ogranicza to znacznie swobodę kształtowania wnętrz oraz możliwości ich wyposażenia. Znacznie mniej tych ograniczeń występuje w mieszkaniach w tzw. starym budownictwie, których ściany zbudowane są z cegły, pokoje większe i wyższe, rozkłady bardziej zróżnicowane, a wystrój bogatszy.
Największe możliwości swobodnego kształtowania wnętrz zgodnie z upodobaniami mieszkańców istnieją w indywidualnym budownictwie jednorodzinnym.