Zjawisko dyfuzji pary wodnej w ścianie złożonej z części konstrukcyjnej, izolacyjnej i elewacyjnej:
1) warstwa elewacyjna przepuszczalna (tynk o małym oporze dyfuzyjnym)
2) szczelina wentylacyjna pod szczelną warstwą elewacyjną
3) szczelna warstwa elewacyjna -dzięki paroizolacji para nie dochodzi do izolacji
4) szczelna warstwa elewacyjna – para dochodzi do izolacji powodując kondensację
W budynku zachodzi szereg zjawisk cieplno-wilgotnościowych związanych z przenikaniem strumienia ciepła i pary wodnej przez ściany zewnętrzne. Zjawiska te nasilone są w okresie zimy, kiedy różnica temperatur pomiędzy temperaturą zewnętrzną a temperaturą w pomieszczeniach dochodzi w polskim klimacie do 50°C.
Zawartość pary wodnej w powietrzu jest tym większa, im wyższa jest temperatura oraz wilgotność względna powietrza. Jeżeli wewnątrz budynku ciśnienie jest wyższe niż na zewnątrz (takie warunki panująw Polsce zimą), ruch wilgoci tzw. dyfuzja pary wodnej, zachodzi przez przegrodę w kierunku od strony wnętrza na zewnątrz. Kiedy temperatura w zewnętrznych warstwach przegrody dochodzi do tzw. “punktu rosy” następuje kondensacja pary wodnej. Wykraplająca się para wodna powoduje zawilgocenie materiałów tworzących przegrodę, obniżając tym samym ich izolacyjność cieplną i wpływa destrukcyjnie na trwałość i wytrzymałość elementów konstrukcyjnych.
Ściany zewnętrzne budynku powinny być tak zaprojektowane, aby warstwy o najwyższym oporze dyfuzyjnym znajdowały się najbliżej wnętrza.
W takim układzie warstw para wodna może wydostawać się ze ściany w takiej samej ilości w jakiej napływa, bez wykraplania się wewnątrz przegrody.
• W ścianach jednorodnych materiałowo izolacyjność cieplna uzyskiwana jest przez odpowiednią grubość ściany. Przy wykończeniu elewacji należy zastosować wyprawy tynkarskie o możliwie wysokiej paroprzepuszczalności.
• W murze dwuwarstwowym ocieplonym w technologii “lekkiej-mokrej” na zawilgocenie narażona jest zewnętrzna warstwa tynku elewacyjnego. Warstwa ta powinna charakteryzować się niskim oporem dyfuzyjnym i jednocześnie dużą odpornością na mróz.
• W murze trójwarstwowym (z warstwą osłonową z cegły elewacyjnej) stosuje się wentylowaną pustkę powietrzną, aby przeciwdziałać nadmiernemu zawilgoceniu muru . Pustka powietrzna wentylowana jest za pomocą otworów nawiewnych umieszczanych w pierwszej (przy cokole) warstwie cegieł elewacyjnych oraz otworów wywiewnych przy warstwie ostatniej (pod okapem).
W przypadku, kiedy nie ma możliwości takiego doboru zewnętrznych warstw przegrody, aby ich opór był mniejszy lub równy oporowi warstwy termoizolacyjnej – konieczne jest stosowanie paroizolacji. Zadaniem paroizolacji jest zablokowanie przepływu pary przez warstwy ściany. Paroizolacja zakładana jest na ścianie od strony wnętrza.